Ήταν το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2008.
Ήταν για να ξεκινήσουμε για τη Θεσσαλονίκη για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα καναρινιών Μαλινουά.
Ένα ταξίδι αυθημερόν.
Ένα ταξίδι έτσι, για την τρέλα μας. Δεν ξέρω πόσοι Ελληνες έχουν κάνει αυθημερόν το Αθήνα-Θεσσαλονική. Ή μάλλον δεν ήξερα. Γιατί τελικά είδα κι άλλους εκτός από τον Αντρέα και μένα.
Τα πάντα ήταν έτοιμα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το πόσες βαλίτσες χωράει το αυτοκίνητο. Μετά από αλλεπάλληλες δοκιμές με όρθιες, με συνδυασμούς ορθίων και ξαπλωτών το ζήτημα λύθηκε. Συμφωνήθηκε και η ώρα, οι καφέδες παρά πόδας, και ξεκινήσαμε.
Είχαμε μαζί μας και πουλιά φίλων και μακάρι να είχα φορτηγάκι να χώραγε τα πουλιά όλου του Συλλόγου. Γιατί Σύλλογος για μένα δεν είναι ο ανταγωνισμός είναι η αλληλεγγύη. Αυτό μόνο ως παρένθεση δείτε το γιατί έχω την πρόθεση να αναφερθώ με ξεχωριστό κείμενο στο θέμα των Συλλόγων.
Μια σταση εδώ, μια στάση εκεί, πενταλέπτου πάντα, ξέρετε για να φτιάξουμε καινούργιο καφέ, για να κατουρήσουμε, για να βάλουμε βενζίνη. Και πολύ κουβέντα. Πάντα για τα πουλιά μας, και ας πάει το μυαλό του καθενός όπου θέλει. Γιατί 5 ώρες να πάς και 5 ώρες να γυρίσεις έχεις το περιθώριο να μιλήσεις για τα κάθε είδους πουλιά.
Στη Θεσσαλονίκη μας υποδέχτηκε ο Παναγιώτης ο Ευλογημένος. Όνομα και πράμα. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλα μέλη του Σ.Ε.ΜΑ. δεν λέω όμως ονόματα γιατί δήλωσαν ότι άργησαν επειδή ξενύχτησαν σε μπουζούκια.
Φίλοι Αθηναίοι, όντως άλλοι άνθρωποι οι Θεσσαλονικείς. Ακόμη και στα πουλιά.
Πέρασε η βδομάδα και ήρθε το επόμενο Σάββατο. Πάλι το ίδιο δρομολόγιο, αυτή τη φορά προγραμματισμένη διαμονή, ένεκα τής σούβλας που είχε βάλει ο Σ.Ε.ΜΑ, κλεισμένο ξενοδοχείο, άδεια από συζύγους κλπ.
Αναχώρηση πάλι νωρίς το πρωί, και σε 5 ώρες στη Βιβλιοθήκη του Δήμου Συκεών. Και ενώ εμείς άνετοι και ωραίοι πηγαίναμε με το πάσο μας διαπιστώσαμε ότι μόλις που προλάβαμε το σεμινάριο και τις απονομές. Δεν γνωρίζω το λόγο της αλλαγής του προγράμματος, αλλά πιστεύω ότι οι διοργανωτές ήξεραν τι έκαναν.
Γύρω στις δύο το μεσημέρι είχαν τελειώσει τα πάντα. Έμενε μόνο η σούβλα. Σκεπτόμενοι ώς εργαζόμενοι της Δευτέρας αποφασίσαμε να ξανακάνουμε το ταξίδι αυθημερόν. Και έτσι η "περιπέτεια" τέλειωσε άδοξα. Για όλα τα πουλιά μας.
Χάσαμε το ψητό, την παρέα, και κυρίως την κουβέντα για τα πουλιά που πάντα είναι ενδιαφέρουσα. Οι της Δευτέρας εργαζόμενοι όμως κερδίσαμε Κυριακή περιποίησης των πουλιών μας.
Δεν θα αναφερθώ σε αποτελέσματα. Ήταν απογοητευτικά. Έχει όμως καμία σημασία; Για μένα καμία. Θα ήθελα πολύ να είμαι πρώτος αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι ότι το έκανα κι αυτό. Ήταν όπως όταν κάθε Ιούνιο παρατάω τα πάντα για 4 ημέρες και τρέχω πίσω από το rally Acropolis.
Ξέχασα να σας πω ότι τη δεύτερη φορά είδα πολλούς "τρελούς" από την Αθήνα και όχι μόνο (γειά σας Γιάννενα). Μάλιστα κάποιοι ήταν όλη την εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, παρατώντας οικογένεια και εργασία. Φαντάζομαι ότι εάν δεν πέρασαν το ίδιο καλά με μας πέρασαν καλύτερα.