Σαλαμίνα

Κούλουρις το αρχαίο της όνομα. Είναι η γνωστή Κούλουρη που πάει η ψυχή μας όταν κάτι μας φοβίσει. Όταν στην αρχαία Ελλάδα ή και μετέπειτα, η Αθήνα και άλλες γειτονικές περιοχές δέχονταν επίθεση, κατέφευγαν στην Σαλαμίνα (Κούλουρη είπαμε). Έτσι βγήκε η φράση "πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη" που χρησιμοποιούμε συχνά - πυκνά και μεις οι νεοέλληνες.

Δεν ξέρω αν είναι τελικά παρεξηγημένη η Σαλαμίνα.
Φτάνοντας στα παλούκια απογοητεύτηκα. Ευτυχώς ήταν μαζί φίλος που είχε ξοδέψει αρκετές ώρες σε ψάξιμο ώστε να ξέρουμε που θα πάμε. Βέβαια με αρκετές στάσεις όταν κάτι τραβούσε φωτογραφικά την προσοχή μας.

Πήγαμε...

• Στον φάρο Κόγχη 
• Στο κυκλικό ταφικό μνημείο "Κολώνες"
• Στο μνημείο των Σαλαμινομάχων  
• Στο σπίτι του Σικελιανού 

Χωρίς κάτι να μου κάνει μεγάλη θετική εντύπωση, αντίθετα, με πολλά να μου κάνουν αρνητική εντύπωση όπως η άναρχη δόμηση και η αίσθηση εγκατάλειψης που υπάρχει σχεδόν παντού στο νησί, θα ξαναπήγαινα. Θα ξαναπήγαινα γιατί είναι τόσο κοντά που μπορείς να πας ακόμη και για απογευματοβραδινή βόλτα και γιατί δίνει πολλές φωτογραφίες σκουριάς και εγκατάλειψης.