Τόσες και τόσες νύμφες είχε ξεγελάσει ο τραγοπόδαρος θεός με τα κέρατα κατσικιού στο κεφάλι, τα μυτερά αυτιά, και τα γένια, η Μελισσάνθη θα του γλίτωνε. Ο Πάνας με πολύπλοκα κόλπα και πανέμορφα λόγια, παρά την τρομερή μορφή του την έκανε να τον ερωτευτεί. Και μετά... δεν την ήθελε. Η κακομοίρα η Μελισσάνθη, στην απόγνωση του χαμένου έρωτα βουτά στα νερά της λίμνης και πνίγεται. Έκτοτε η λίμνη παίρνει το όνομά της, που με την πάροδο του χρόνο χάνει το "θ" και γίνεται Μελισσάνη.
Σήμερα είναι το Λιμνοσπήλαιο Μελισσάνη της Κεφαλλονιάς.
Υπάρχει και η εκδοχή που η Μελισσάνθη μια βοσκοπούλα, ψάχνει να βρει ένα χαμένο πρόβατο, σκοντάφτει και πέφτει στη λίμνη, αλλά την βρίσκω τόσο πεζή που δεν την υιοθετώ. Προτιμώ την εκδοχή του έρωτα με τον Πάνα. Άλλωστε στο μικρό νησάκι που υπάρχει εντός του σπηλαίου ανακαλύφθηκε ιερό του Πάνα. Τα διάφορα ευρήματα βρίσκονται στο μουσείο του Αργοστολίου.
Ένα άλλο περίεργο που υπάρχει σ' αυτό το Λιμνοσπήλαιο είναι το καρστικό φαινόμενο. Τι είναι όμως το Καρστ; Το νερό της βροχής καθίσταται όξινο καθώς έρχεται σε επαφή με το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και στο έδαφος. Καθώς περνάει μέσα από τα ανοίγματα των βράχων το νερό αρχίζει να διαλύει το βράχο δημιουργώντας ένα δίκτυο περασμάτων. Με την πάροδο του χρόνου, το νερό που ρέει μέσα από το δίκτυο συνεχίζει να διαβρώνει και να μεγεθύνει τα περάσματα. Αυτό επιτρέπει έχει σαν συνέπεια να μεταφέρονται όλο και μεγαλύτερες ποσότητες νερού. Αυτή η διαδικασία διάλυσης οδηγεί στην ανάπτυξη των σπηλαίων, των καταβόθρων, των πηγών και των ρυακιών που χαρακτηρίζουν ένα καρστικό τοπίο.
Οι Κεφαλλονίτες το απέδειξαν αυτό όταν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 60, έριξαν χρωματιστό νερό στο άλλο άκρο του νησιού, στις καταβόθρες του Αργοστολίου. Το χρωματιστό αυτό νερό μετά από μερικές μέρες εμφανίστηκε στη Μελισσάνη.
Προσωπικά δεν θα μου φαινόταν απίθανο όλα τα σπήλαια του νησιού να επικοινωνούν.
Οι Καταβόθρες στο Αργοστόλι επιβεβαιωμένα επικοινωνούν με τη Μελισσάνη. Η Δρογκαράτη είναι δίπλα και οι σπηλαιολόγοι επιβεβαιώνουν πως υπάρχει συνέχεια της σημερινής που ξέρουμε. Επίσης λίγο πιο πέρα είναι το ανεξερεύνητο Αγκαλάκι, για το οποίο ακούγονται μαγευτικά πράγματα.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1951. Σήμερα είναι επισκέψιμο και με βάρκα γίνεται ένα μικρό τουρ εντός του. Δυστυχώς η ξενάγηση δεν είναι αντάξια της ιστορίας του σπηλαίου.
Αν είστε τυχεροί θα δείτε και χέλια...