Λίγο έξω από τη Θήβα, μέσα σε κάτι χωράφια.
Δεν είμαι λάτρης των τραίνων. Από μικρό παιδί θυμάμαι τη βιτρίνα του ΜΙΝΙΟΝ να έχει σχεδόν κάθε χρόνο ένα ηλεκτρικό τραινάκι. Και πάντα το ζήταγα. Κάποια στιγμή απέκτησα ένα, αλλά δεν έπαιξα σχεδόν ποτέ με αυτό. Η λαχτάρα μου, πέρασε σχεδόν στο πρώτο μισάωρο και ούτε που ξανασχολήθηκα.
Ένα τραίνο ή τρένο (λέξεις από το train) ή στα Ελληνικά αμαξοστοιχία.
Εγκαταλελειμμένο πραγματικά, όχι σαν αυτά που υπάρχουν σε διάφορα μουσεία και είναι μεν εγκαταλελειμμένα, αλλά περιποιημένα και καθαρά.
Αυτό όχι, δεν είναι έτσι. Είναι γεμάτο σκουπίδια, σπασμένα τζάμια και σκουριά.
Αυτό όμως... η εγκατάλειψη... κάνει τη φαντασία να ταξιδεύει...
Φανταστείτε πόσους ανθρώπους έχει δει, πόσους αποχωρισμούς, πόσες αγκαλιές, πόσα δάκρυα, πόσα φιλιά...
Φανταστείτε από πόσα χωριά έχει περάσει, από πόσες πολιτείες, πόσους κάμπους, πόσα βουνά, πόσα φαράγγια, πόσες γέφυρες...
Και τώρα εκεί, παρατημένο μέσα στα χωράφια... ξεπερασμένο από την πρόοδο και τις ανέσεις μιας μοντέρνας αμαξοστοιχίας.
Για τα ταξίδια που ποτέ δεν κάναμε λοιπόν... Ελπίζω οι φωτογραφίες μου να σας ταξιδέψουν.
