Ποιος να το περίμενε. Στο δρόμο προς το Καρπενήσι, στο σημείο που υπάρχει η αντιστήριξη του Βελουχιού, άλογα μέσα στο δρόμο.
Το έργο της αντιστήριξης του βουνού, μάλλον τους προσφέρει καταφύγιο από τον βροχερό καιρό, τον ήλιο και το κρύο.
Δεν είναι και πολύ σπάνιο να δει κανείς ένα άλογο, αλλά το να σου κόβουν το δρόμο τέσσερα άλογα, δεν είναι κάτι που συμβαίνει και πολύ συχνά.
Και βέβαια εμείς "οι θαρραλέοι" Αθηναίοι ούτε που βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Κραυγές του τύπου "μην περνάς από κοντά θα κλοτσήσουν το αυτοκίνητο" τάραξαν την ησυχία του βουνού...
Η camera πάντως σηκώθηκε...
Και ενώ εκεί στα 1200 μέτρα υψόμετρο, σχεδόν ελεύθερα ήταν τα παραπάνω άλογα, κάτω στον κάμπο, δίπλα στο σπίτι, δεμένο αυτό:
Και ίσως αυτό αν έχει μόνο τις μύγες να είναι σε καλή κατάσταση.
Πόσα όμως ιπποειδή δεν έχουν υποφέρει από εμάς τα ανώτερα όντα;
Πόσα γαϊδουράκια, μουλάρια, άλογα, δεν έχουν τραβήξει τα πάνδεινα από μας, φορτωμένα με δυσανάλογα φορτία, επί ώρες στον ήλιο, χωρίς νερό, με ελάχιστο φαγητό;
Αναρωτηθείτε;
Θυμάμαι τον παππού μου να λέει όταν έψαχνα τη Χανούμ πως "η Χανούμ δόθηκε για κονσέρβες". Η Χανούμ ήταν μια καφέ φοράδα που είχε, σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Η Χανούμ κουβάλαγε ξύλα, πέτρες για τις πεζούλες, φαγητό για την οικογένεια, οικοδομικά υλικά, και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Ο παππούς δεν της συμπεριφερόταν άσχημα, μάλιστα μπορώ να πω πως την αγαπούσε.
Όμως ήταν φυσιολογικό να την φορτώνει, όπως ήταν φυσιολογικό όταν γέρασε να "δοθεί για κονσέρβες". Τότε δεν είχα καταλάβει και κανείς δεν μου εξηγούσε...
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη... Και ίσως η κατάληξη της Χανούμ να μην ήταν και η χειρότερη.
Γιατί δεν είναι λίγα τα γερασμένα ιπποειδή ανά την Ελλάδα, που αφέθηκαν να πεθάνουν από πείνα και δίψα... Σκεφτείτε το λίγο. Από πείνα και δίψα σε κάποια ερημική περιοχή, δεμένα...
Ανώτερο ον... Δεν γράφω άλλα γιατί από δω και πέρα μόνο "γαλλικά" μου έρχονται...
Σήμερα λοιπόν το ελάχιστο που οφείλουμε απέναντι σε αυτά τα ζώα (σε όλα τα ζώα) είναι ο σεβασμός μας, και το σταμάτημα του εγκλήματος.
Για την ιστορία, τη Χανούμ δεν την είχα καβαλήσει πάνω από δύο φορές και για μερικές δεκάδες μέτρα. Ήταν πολύ ψηλή για μένα...
Αλόγα στο δρόμο έχω ξανασυναντήσει στον Ταρζάν (δεν ξέρετε που είναι ε; άλλη φορά...) και μάλιστα παρακολούθησα φλέρτ. Κλικ για να δείτε.