Όλα έγιναν σ’ ένα γάμο, αυτόν του Πειρίθου και της Ιπποδάμειας.
Χθες μεσάνυχτα και κάτι
κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐσα
που σε γνώρισα
κάποιο άγαλμα που μ' είδε
με θυμήθηκε
και τον πόνο μου
να ακούσει δεν αρνήθηκε
Αυτό είναι το άγαλμα των στίχων του Λευτέρη Παπαδόπουλου που έγινε πασίγνωστο με τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου και τη μουσική του Μίμη Πλέσσα, στο ομώνυμο τραγούδι. Και η πλατεΐτσα είναι η πλατεία Βικτωρίας στο κέντρο της Αθήνας.
Ολόκληρος ο δίσκος ¨Ο Δρόμος¨ είναι εμπνευσμένος από την γειτονιά της Πλατείας Βικτωρίας.
Στο άγαλμα διακρίνεται ο Θησέας, ο Κένταυρος Ευρυτίωνας, η Ιπποδάμεια και μια υπηρέτριά της (ξαπλωμένη).
Ο Πειρίθους ήταν βασιλιάς των Λαπιθών που έμεναν στη Θεσσαλία δίπλα στον Πηνειό. Οι Λαπίθες είχαν την ίδια καταγωγή με τους Κενταύρους (ξέρετε, αυτούς που το μισό τους σώμα, το κάτω, είναι άλογο και το άλλο μισό το πάνω, είναι άνθρωπος). Η ανδρεία τους και οι πολεμικές τους αρετές, τους ξεχώρισαν από τους Κενταύρους, χωρίς όμως να διακόψουν και τις σχέσεις τους. Έτσι ο Βασιλιάς τους Πειρίθους, στον γάμο του με την κόρη του Βασιλιά του Άργους Ιπποδάμεια, κάλεσε και τους μακρινούς συγγενείς, τους Κενταύρους.
Όπως γίνεται και σήμερα… Που στο γλέντι του γάμου το ζευγάρι γνωρίζει συγγενείς που ούτε ήξερε την ύπαρξή τους, ούτε και πρόκειται να τους ξαναδεί…
Έλα όμως που οι Κένταυροι ήταν γνωστοί για τις «αταξίες» τους με τις γυναίκες των άλλων… Πόσο μάλλον σε ένα βασιλικό γλέντι, που το αλκοόλ (κρασί, μη φανταστείτε κάτι άλλο, η βότκα ήρθε αργότερα στη χώρα μας και το τσίπουρο δεν το είχαμε ανακαλύψει ακόμα) ήταν άφθονο.
Μεθυσμένοι λοιπόν οι Κένταυροι αποφασίζουν να κλέψουν τις γυναίκες που ήταν στο γάμο, συμπεριλαμβανομένης της νύφης, την οποία επιχειρεί να κλέψει ο Ευρυτίωνας. Ο κακομοίρης, τι του λάχε… Ο γαμπρός είχε κολλητό τον Θησέα, ο οποίος αναλαμβάνει να σώσει τη νύφη. Και τη σώζει! Ο δε, Ευρυτίωνας παραδόθηκε στον όχλο των Λαπιθών που του έκοψε αυτιά και μύτη.
Τι το θελε το ποτό; Άσχημα κατέληξε…
Από το παραπάνω περιστατικό εμπνεύστηκε ο Γερμανός γλύπτης Johannes Pfuhl και το 1906 στο Βερολίνο, φιλοτεχνεί το άγαλμα «ΘΗΣΕΥΣ ΣΩΖΩΝ ΤΗΝ ΙΠΠΟΔΑΜΕΙΑΝ» (Ο Ευρυτίων αν και απεικονίζεται, δεν αναφέρεται - τον έφαγε το σκοτάδι...) και είναι κατασκευασμένο από γαλβανισμένο μπρούντζο σε εργοστάσιο της Γερμανίας.
Το γλυπτό αυτό το 1927 δωρίσθηκε στο Δήμο Αθηναίων και τοποθετήθηκε αρχικά στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας. Δέκα χρόνια αργότερα το 1937 αποφασίζεται πως είναι «λίγο» για το Σύνταγμα και μεταφέρεται στη σημερινή του θέση, στην Πλατεία Βικτωρίας.
Βλέποντας το, σχεδόν καθημερινά, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει τους στίχους
Όπως γίνεται και σήμερα… Που στο γλέντι του γάμου το ζευγάρι γνωρίζει συγγενείς που ούτε ήξερε την ύπαρξή τους, ούτε και πρόκειται να τους ξαναδεί…
Έλα όμως που οι Κένταυροι ήταν γνωστοί για τις «αταξίες» τους με τις γυναίκες των άλλων… Πόσο μάλλον σε ένα βασιλικό γλέντι, που το αλκοόλ (κρασί, μη φανταστείτε κάτι άλλο, η βότκα ήρθε αργότερα στη χώρα μας και το τσίπουρο δεν το είχαμε ανακαλύψει ακόμα) ήταν άφθονο.
Μεθυσμένοι λοιπόν οι Κένταυροι αποφασίζουν να κλέψουν τις γυναίκες που ήταν στο γάμο, συμπεριλαμβανομένης της νύφης, την οποία επιχειρεί να κλέψει ο Ευρυτίωνας. Ο κακομοίρης, τι του λάχε… Ο γαμπρός είχε κολλητό τον Θησέα, ο οποίος αναλαμβάνει να σώσει τη νύφη. Και τη σώζει! Ο δε, Ευρυτίωνας παραδόθηκε στον όχλο των Λαπιθών που του έκοψε αυτιά και μύτη.
Τι το θελε το ποτό; Άσχημα κατέληξε…
Από το παραπάνω περιστατικό εμπνεύστηκε ο Γερμανός γλύπτης Johannes Pfuhl και το 1906 στο Βερολίνο, φιλοτεχνεί το άγαλμα «ΘΗΣΕΥΣ ΣΩΖΩΝ ΤΗΝ ΙΠΠΟΔΑΜΕΙΑΝ» (Ο Ευρυτίων αν και απεικονίζεται, δεν αναφέρεται - τον έφαγε το σκοτάδι...) και είναι κατασκευασμένο από γαλβανισμένο μπρούντζο σε εργοστάσιο της Γερμανίας.
Το γλυπτό αυτό το 1927 δωρίσθηκε στο Δήμο Αθηναίων και τοποθετήθηκε αρχικά στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας. Δέκα χρόνια αργότερα το 1937 αποφασίζεται πως είναι «λίγο» για το Σύνταγμα και μεταφέρεται στη σημερινή του θέση, στην Πλατεία Βικτωρίας.
Βλέποντας το, σχεδόν καθημερινά, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει τους στίχους
Χθες μεσάνυχτα και κάτι
κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐσα
που σε γνώρισα
κάποιο άγαλμα που μ' είδε
με θυμήθηκε
και τον πόνο μου
να ακούσει δεν αρνήθηκε
Αυτό είναι το άγαλμα των στίχων του Λευτέρη Παπαδόπουλου που έγινε πασίγνωστο με τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου και τη μουσική του Μίμη Πλέσσα, στο ομώνυμο τραγούδι. Και η πλατεΐτσα είναι η πλατεία Βικτωρίας στο κέντρο της Αθήνας.
Ολόκληρος ο δίσκος ¨Ο Δρόμος¨ είναι εμπνευσμένος από την γειτονιά της Πλατείας Βικτωρίας.
Στο άγαλμα διακρίνεται ο Θησέας, ο Κένταυρος Ευρυτίωνας, η Ιπποδάμεια και μια υπηρέτριά της (ξαπλωμένη).