Η κρήνη του Χασεκή είναι η μοναδική οθωμανική κρήνη της Αθήνας που σώζεται ακόμα. Βρίσκεται πάνω στην Ιερά Οδό στην εσωτερική πλευρά του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ορατή από το πεζοδρόμιο της Ιεράς Οδού, από το οποίο έχει υψομετρική διαφορά (είναι χαμηλότερα) κατά ένα μέτρο περίπου. Η μαρμάρινη πρόσοψή της περιβάλλεται από δύο παραστάδες, που στηρίζουν τόξα διπλής καμπυλότητας. Το νερό της κρήνης προέρχονταν από τον Κηφισό (ήταν καθαρός τότε...). 
Διαβάζοντας στην Ομάδα Παυσανίας "την εποχή της Οθωμανικής κατοχής η Αθήνα πέραν όλων των άλλων προβλημάτων που είχε, αντιμετώπιζε και σοβαρό πρόβλημα λειψυδρίας. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, ήταν η δημιουργία νέων κρηνών ή η επανενεργοποίηση παλαιότερων. Οι ΚΡΗΝΕΣ που συναντάμε στην οθωμανική Αθήνα είναι: Η Βρύση της Χώρας ή Βρύση της Πύλης της Αγοράς ή του Σταροπάζαρου. Η Βρύση του Καλαμιώτου ή Βρύση Αγά ή Αλή Αγά ή Μπουμπουνίστρα, η οποία βρισκόταν στην πύλη των Μεσογείων. Η Βρύση του Χασεκή, του Αλίκοκου, της Επισκοπής, του Σκαγιάννη, του Σολάκη ή Κρήνη του Φιλίππου και τέλος, η Βρύση του Κάτω Συντριβανιού". Από αυτές σήμερα διασώζεται μόνο η κρήνη του Χασεκή στη Γεωπονική.
Ποιος όμως ήταν ο Χασεκής που μας άφησε αυτή τη βρύση; Μην ήταν τούρκος Φιλέλληνας; Μην ήταν κάποιος πλούσιος που λυπήθηκε τους Έλληνες που διψούσαν; Μηδέ Φιλέλλην ήτανε... μηδέ φιλεύσπλαχνος...
Ας ξεκινήσουμε από το όνομά του: Χατζή Αλή (Haci Ali) τον έλεγαν. Το Χασεκή (Haseki) ήταν τίτλος. Και από αυτόν πρέπει να ξεκινήσουμε για να καταλάβουμε την πορεία αυτού του τύπου. Οι Χασεκήδες ήταν αξιωματικοί στη φρουρά του Σουλτάνου. Για την ακρίβεια ήταν αξιωματικοί του Μποστατζήμπαση που ήταν ο επικεφαλής της φρουράς του Σουλτάνου. Δεν υπήρχε ένας χασεκής, ήταν πολλοί. Ο τύπος αυτός είχε γεννηθεί στα βάθη της Ανατολής και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη ως υπηρέτης κάποιας Εσμά, κόρης Σουλτάνου και αδερφής του επόμενου Σουλτάνου. Εσμά loved Χατζή Αλή = Χασεκής και όχι μόνο. Αγόρασε για πάρτη του την Αθήνα (έναντι 1,5 εκ γροσίων) και τον έκανε μαλικιανέ. Ο μαλικιανές ήταν αυτός (ο ιδιοκτήτης μια περιοχής) που εισέπραττε τους φόρους των γεωργικών προϊόντων κρατώντας για τον εαυτό του το 10%. Στην πορεία έδωσε στον εαυτό του κι άλλους τίτλους (βοεβόδας = κάτι σαν αρχηγός της περιοχής και ζαμπίτης = κάτι σαν αστυνομικός διευθυντής / σερίφης).
Με τον τύπο αυτόν οι Αθηναίου δεν περνούσαν καθόλου καλά. Έτσι από πολύ νωρίς ξεκίνησαν τις ενέργειες προς τον Σουλτάνο για να τον απομακρύνει. Την πρώτη φορά το πέτυχαν επειδή ήθελε η Εσμά να τον ξαναδεί. Απομακρύνθηκε από την Αθήνα, αλλά σύντομα τους έλλειψε γιατί είχε βάλει χειρότερους (μην ξεχνάμε ήταν ιδιοκτήτης). Νέος κύκλος διαπραγματεύσεων με τον Σουλτάνο, ώστε να επιστρέψει. Αυτό βέβαια όχι από το σύνολο των Αθηναίων. Από τους πιο πλούσιους γιατί μαζί του τα έβρισκαν καλύτερα. Γυρνώντας ο Χατζή Αλή απαιτεί να του δώσουν το ποσό που ξόδεψε επειδή τον είχαν διώξει. Και βέβαια του το έδωσαν. Μετά τους βάζει (τους Αθηναίους) να χτίσουν τείχος για να προστατέψει την Αθήνα (την περιουσία του δηλαδή). Το έχτισαν σε 108 μέρες και αφού το τέλειωσαν τους έβαλε να πληρώσουν τα έξοδα του τείχους. Νέες διαμαρτυρίες στον Σουλτάνο, νέα απομάκρυνση, αλλά και νέα επιστροφή μετά από λίγο, έπειτα από ραδιουργίες. Πάλι έβαλε τους Αθηναίους να του πληρώσουν τα έξοδα της δεύτερης απομάκρυνσης... Τους αποτελείωσε...
Έφυγε οριστικά το 1795, μετά από 20 χρόνια, κι αυτό επειδή τη χρονιά αυτή πέθανε η Εσμά. Όχι, δεν έφυγε από τον πόνο του για την αγαπημένη του, έφυγε γιατί δεν είχε την υποστήριξή της και ο Σουλτάνος δεν ήθελε δυσαρεστημένους υπηκόους. Έτσι τον έστειλε εξορία στην Κω, όπου τον αποκεφάλισε και το κεφάλι του για τρεις μέρες κρέμονταν στο Τοπ Καπί στην Κωνσταντινούπολη. Τα δεινά των Αθηναίων από τον Χατζή Αλή δεν ήταν μόνο οικονομικά. Βασανισμοί, βιασμοί γυναικών, φυλακίσεις κλπ ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Αυτός έφτιαξε αυτή τη βρύση που είναι η μοναδική Οθωμανική βρύση που σώζεται ακόμα και μάλιστα την έφτιαξε δίπλα στο σπίτι του. Στα 100 περίπου μέτρα από τη βρύση ήταν το σπίτι φρούριο που έμενε. Το τείχος που έφτιαξαν επί ημερών του, κατόπιν εντολών του και χρυσοπλήρωσαν οι Αθηναίοι, γκρεμίστηκε μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, Σήμερα σώζονται κάτι πέτρες, που δεν θυμίζουν τείχος επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κοντά στο Θησείο.