Προσωπικά το ανακάλυψα τυχαία. Σταμάτησα απέναντι, σε μια από τις βόλτες μου, όπου υπάρχει ένα μισογκρεμισμένο αντλιοστάσιο της ΕΥΔΑΠ (σε άλλη ανάρτηση θα σας πω γι' αυτό) και καθώς φωτογράφιζα το αντλιοστάσιο, είδα τον Πύργο στην άλλη πλευρά του δρόμου. 
Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κατ' εμέ συγκρότημα. Ίσως με εντυπωσίασε το "παλιό". Αυτό το χρώμα της ώχρας που κυριαρχεί παντού. Το υπέροχο κτίσμα δίπλα στη Λ. Σουλίου, τα δύο δίδυμα εκκλησάκια (Αγία Κυριακή και Αγιά Παρασκευή), ο πύργος, τα χαλάσματα από πίσω που μάλλον ήταν ξενώνες και δωμάτια προσωπικού. Το πέρασμα του χρόνου από πάνω τους εμφανέστατο. Μάλλον αυτό τράβηξε το μάτι μου...
Το κτήμα φιλοξενούσε απίστευτες δραστηριότητες (καλλιέργειες, ζώα, στάβλοι, μηχανήματα, λιοτρίβι), οι οποίες έδωσαν εργασία στους κατοίκους της περιοχής. Ήταν πάρα πολλοί αυτοί που δούλευαν για το κτήμα, κάποιοι μένοντας εντός αυτού, κάποιοι άλλοι ερχόμενοι καθημερινά στη "μάντρα".
Το κτήμα ήταν αρχικά (επί Τουρκοκρατίας) ιδιοκτησία κάποιου Ομέρ Πασά της Καρύστου. Μετά τη θετική έκβαση της επανάστασης και τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους υπήρξε συμφωνία σταδιακής αποχώρησης των Τούρκων, που έλεγε πως δεν θα έφευγαν εάν μέχρι το 1830 δεν είχαν πουλήσει τις περιουσίες τους. Στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας είχε δημιουργηθεί επιτροπή εξέτασης της νομιμότητας των αγοραπωλησιών, αποτελούμενη από Έλληνες και Τούρκους. Το κτήμα αγοράζεται από τον Αλέξανδρο Κατακουζηνό, ο οποίος το κληροδοτεί στην κόρη του Ελπίδα και τον σύζυγό της Σκαρλάτο Σούτσο. Με την ευκαιρία να σας πω πως η Ελπίδα Κατακουζηνού ήταν "Η ΝΥΦΗ". Αυτή ήταν ιδιοκτήτρια και του κτήματος Τατοϊου που μαζί με τον σύζυγο πούλησαν στον Γεώργιο και έφτιαξε τα εκεί ανάκτορα. Πριγκηπικές οικογένειες με άφθονο κατά τα φαινόμενα χρήμα...
Οι κληρονόμοι του Σούτσου, το 1911, πωλούν το κτήμα στον Εμμανουήλ Μπενάκη, Υπουργό Εθνικής Οικονομίας. Αγόρασε 30.000 στρέμματα αντί 450.000 δραχμών. Το 1929 πεθαίνει ο Εμμανουήλ Μπενάκης και το κτήμα περιέρχεται στα παιδιά του. Με συμφωνία που γίνεται μεταξύ τους, κύριος του κτήματος είναι ο Αντώνης Μπενάκης, ο οποίος το 1933 αγοράζει άλλα 220 στρέμματα. Το 1934 πεθαίνοντας ο Αντώνης Μπενάκης, το κτήμα κληρονομεί ο γιος του Κ. Μπενάκης, σύμφωνα όμως με τη θέληση του πατέρα, μετά το θάνατο του τελευταίου, το 1962, το κτήμα περιήλθε στο Μουσείο Μπενάκη, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1930.
Παρά το γεγονός πως όλες οι σελίδες που έχουν αναφορά στο Κτήμα Μπενάκη λένε πως είναι ακόμα ιδιοκτησία του Μουσείου Μπενάκη, θα σας πω πως δεν είναι. Έχει πουληθεί. Δεν ξέρω τον σημερινό ιδιοκτήτη. Σε κάποιο σχόλιο στο fb, κάτοικος της περιοχής γράφει για ξένη εταιρεία. Ο φύλακας όταν τον ρώτησα πως θα μπω μέσα, μου υπέδειξε να πάρω τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη δείχνοντάς μου μια ταμπέλα με Ελληνικό όνομα. Ο φύλακας επίσης μου είπε, πως ο χώρος διατίθεται για γυρίσματα ταινιών, φωτογραφίσεις κλπ.
