Το υδραγωγείο της Χαλιδούς βρίσκεται στους πρόποδες του Υμηττού, κοντά στην περιοχή της Παιανίας. 
Αποτελεί ένα αξιόλογο αρχαίο υδραυλικό έργο, το οποίο κατασκευάστηκε πιθανώς τον 7ο ή 6ο αιώνα π.Χ. Το σύστημα του υδραγωγείου περιλαμβάνει μια σχεδόν ευθεία υπόγεια σήραγγα μήκους περίπου 190 ή 140 μέτρων (υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, νομίζω το 140 είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα), η οποία συνδέεται με έξι διαδοχικά φρεάτια. Τα φρεάτια αυτά έχουν βάθος που κυμαίνεται από 1,7 έως 7,5 μέτρα και απέχουν μεταξύ τους 17 έως 29 μέτρα.
Η κατασκευή του υδραγωγείου βασίζεται στην τεχνική των "κανάτ", όπου κατακόρυφα πηγάδια συνδέονται με υπόγειες σήραγγες για τη συλλογή και μεταφορά του νερού. Στην περίπτωση της Χαλιδούς, η σήραγγα μεταφέρει το νερό από μια υπόγεια πηγή σε χαμηλότερο σημείο, επιτρέποντας την εμφάνισή του στην επιφάνεια. Ο πυθμένας των βαθύτερων φρεατίων βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του υδροφόρου ορίζοντα, εξασφαλίζοντας την παροχή νερού καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Στα ρηχότερα φρεάτια, η σήραγγα έπρεπε να είναι στεγανοποιημένη με υλικό, πιθανόν άργιλο, για να αποτρέπεται η διαρροή.
Τα κανάτ είναι ένα αρχαίο σύστημα υδροδότησης που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά νερού από υπόγειες πηγές ή υδροφόρους ορίζοντες σε επιφανειακά σημεία για την άρδευση ή την κατανάλωση. Η τεχνική αυτή προέρχεται από την αρχαία Περσία και εξαπλώθηκε στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Η κατασκευή του υδραγωγείου βασίζεται στην τεχνική των "κανάτ", όπου κατακόρυφα πηγάδια συνδέονται με υπόγειες σήραγγες για τη συλλογή και μεταφορά του νερού. Στην περίπτωση της Χαλιδούς, η σήραγγα μεταφέρει το νερό από μια υπόγεια πηγή σε χαμηλότερο σημείο, επιτρέποντας την εμφάνισή του στην επιφάνεια. Ο πυθμένας των βαθύτερων φρεατίων βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του υδροφόρου ορίζοντα, εξασφαλίζοντας την παροχή νερού καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Στα ρηχότερα φρεάτια, η σήραγγα έπρεπε να είναι στεγανοποιημένη με υλικό, πιθανόν άργιλο, για να αποτρέπεται η διαρροή.
Τα κανάτ είναι ένα αρχαίο σύστημα υδροδότησης που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά νερού από υπόγειες πηγές ή υδροφόρους ορίζοντες σε επιφανειακά σημεία για την άρδευση ή την κατανάλωση. Η τεχνική αυτή προέρχεται από την αρχαία Περσία και εξαπλώθηκε στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Τι έκαναν:
Έσκαβαν πηγάδια σε σειρά, που έφταναν μέχρι το υπόγειο νερό. Τα πηγάδια αυτά τα συνέδεαν με ένα κανάλι συνήθως μέσα σε υπόγεια σήραγγα, με κλίση τέτοια ώστε το νερό να μεταφέρεται χωρίς μεγάλη ορμή και με φυσική ροή.
Τα έφτιαχναν για να φέρνουν νερό πιο κοντά σε καλλιέργειες ή οικισμούς και για να προστατεύουν το νερό από την εξάτμιση ή τη μόλυνση.
Το μεγαλύτερο παράδειγμα υδραγωγείου με την τεχνική αυτή είναι το Πεισιστράτειο Υδραγωγείο που ξεκινά από τον Υμηττό και περνώντας από Γουδή και Αμπελόκηπους φτάνει στον Εθνικό κήπο.
Η περιοχή Χαλιδού βρίσκεται στους πρόποδες του Υμηττού, κοντά στην Παιανία, στην Ανατολική Αττική. Στην περιοχή αυτή, κατά την κλασική αρχαιότητα, πιθανολογείται ότι βρισκόταν ο μικρός δήμος της Κίκκυνας, ένα από τους Δήμους του Κλεισθένη, αν και αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί πλήρως.
Το αρχαίο υδραγωγείο είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Χαλιδούς, το οποίο ανακατασκευάστηκε το 1933 από τον "Σύλλογο Διαχειρίσεως Χορτονομής Καρελλά". Σήμερα δεν λειτουργεί.
Τα έφτιαχναν για να φέρνουν νερό πιο κοντά σε καλλιέργειες ή οικισμούς και για να προστατεύουν το νερό από την εξάτμιση ή τη μόλυνση.
Το μεγαλύτερο παράδειγμα υδραγωγείου με την τεχνική αυτή είναι το Πεισιστράτειο Υδραγωγείο που ξεκινά από τον Υμηττό και περνώντας από Γουδή και Αμπελόκηπους φτάνει στον Εθνικό κήπο.
Το αρχαίο υδραγωγείο είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Χαλιδούς, το οποίο ανακατασκευάστηκε το 1933 από τον "Σύλλογο Διαχειρίσεως Χορτονομής Καρελλά". Σήμερα δεν λειτουργεί.
