Ρωμαϊκό λουτρό επί της λεωφόρου Αμαλίας ακριβώς μπροστά στην είσοδο του Ζαππείου. 
Ανακαλύφθηκε κατά την κατασκευή του μετρό, όταν στη θέση αυτή επρόκειτο να φτιαχτεί φρεάτιο εξαερισμού. Το φρεάτιο φτιάχτηκε λίγο παρακάτω και το ρωμαϊκό λουτρό σώθηκε.
Είναι κατασκευασμένο στα τέλη του 3ου ή στις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα και κατά τον 5ο αιώνα έχει δεχθεί επισκευή. Από τη Λεωφόρο Αμαλίας δεν το βλέπουμε ολόκληρο γιατί υπάρχει κι άλλο τμήμα του, τόσο κάτω από τη λεωφόρο Αμαλίας, όσο και προς τα μέσα στον Εθνικό Κήπο.
Η θέση του έχει να κάνει με το άφθονο νερό του Ιλισού καθώς και με την πλούσια παρακείμενη βλάστηση. Λόγω των χαρακτηριστικών αυτών, το συγκεκριμένο σημείο αποτελούσε πάντα λατρευτικό τόπο διαφόρων θεοτήτων.
Ένα τυπικό ρωμαϊκό λουτρό έχει τα αποδυτήρια, έχει αίθουσα για κρύο λουτρό, για χλιαρό λουτρό, για θερμό λουτρό, αλλά έχει και αίθουσα για ατμόλουτρο κάτι σαν σάουνα. Όλα αυτά οι Ρωμαίοι τα επιτύγχαναν με τη μέθοδο της ενδοδαπέδειας θέρμανσης. Υπόκαυστα. Τα δωμάτια των λουτρών κάτω από το δάπεδο που πάταγε ο επισκέπτης είχαν ένα κενό. Μέσα σε αυτό το κενό κυκλοφορούσε θερμός αέρας και καπνός που προερχόταν από το σημείο όπου ζέσταιναν το νερό. Έτσι πετύχαιναν τη θερμοκρασία που ήθελαν εντός των δωματίων. Τα κολονάκια που βλέπετε δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η στήριξη του πατώματος για να δημιουργηθεί το κενό.
Τέλος τα πήλινα δοχεία που καταλαμβάνουν τη μεγάλη αίθουσα δεν έχουν άμεση σχέση με τα λουτρά. Τοποθετήθηκαν κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Σφηνώθηκαν στο δάπεδο του λουτρού προκειμένου να αποθηκευτούν σιτηρά. Μπήκαν εκεί πολύ αργότερα δηλαδή.